Goizean goiz esnatuko naiz. Biharko egunak ere hogeita lau ordu izango ditu. Hogeita lau? Ez dakit sinetsi edo ez, bukaezinak baitirudite zenbaitetan, motel pasatzen dira orduak, minutuak, baita segundoak ere.
Beste batzuetan, sekulako abiadan igarotzen dira.
Eguna joan. Eta eguna etorri;
lehena azkar. Eta bigarrena azkarregi.
Eguerdiko ohiko kuluxka egin dut. Bezperan ordu txikietara arte ibiltzeak horixe dauka. Sofatik altxatu naiz, motel-motel, salako leihora hurreratu arte. Sekulako laino zaharra sentitzen dut buruaren aurrealdean, kopeta guztia estaltzen dit, eta bista lausotzen. Kristal hotzak zertxobait gehiago esnarazi nau behintzat. Burua astunegi dudanez, beiraren kontra pausatu dut; gorputza zerrepel, eta pisu; besoak zintzilik, eta bizkarra… adar zimeldu oker bat dirudi bizkarrak.
Itsasoa ikus dezaket leihotik, eta, nola ez, hondartza. Urtarrileko egun labur honetako eguzkiari begira nago, adi-adi. Ez nau engainatuko. Epela dirudien arren, badakit urte-garai honetan gugandik urrun dagoela:
—Ez diat berotasun izpirik nabari, eguzki. Ez hator nigana kontu-kontari.
Inor gutxi dabil, baxu dago marea, eta amaigabea dirudi hondartzak. Nire arratsaldeak bezalaxe.
Iluntzea noiz hasi eta noiz bukatzen den. Horixe galdetu zidan. Zer erantzun ez nekiela geratu nintzen. Ba ote halako galdera tontorik?
—Iluntzea hasten da eguzkia nekatzen denean,
eta bukatzen da joaten denean.
Zur eta lur begira neukan. Ez ote zuen ulertu? Begirik kendu gabe jarraitzen zuen; segundoek orduak ziruditen, eta une hark eternitate bat. Erlojuaren arabera seiak eta hogei ziren. Barka, oker nabil, hogei-bi puntu-zero-sei jartzen zuen. Zer axola ote zuen, ordea! Seiak eta hogei, edo zortziak eta sei.
Biak izan daitezke iluntze,
eguzkia joaten denean
hurrengo goizera arte.
Elixabet
Berbaratza 