Han goian

Askotan oroitzen zen udaberriko arratsalde eguzkitsu horietaz. Uda heltzeko aste batzuk geratzen ziren, eta oraindik ez zuen bero handiegirik egiten; jaka bakeroa nahikoa zen, eta batzuetan mauka motzean ibil zitekeen. Etxetik nahiko hurbil zegoen landa batera joaten ziren sarri; oinez, berrogei minutura zegoen. Belardi benetan handia zen, berde-berdea; hiriko zaratak ez zuen haraino heltzeko indarrik, eta etxebizitza garaien arrastoa galdu egiten zen. Gainera, jende gutxi ibili ei zen, alferkeriak jota hiritik gertuago zeuden lekuak nahiago baitzituzten.

Normalean txoko berean etzan ohi ziren, zeruari begira. Azpian belar berdea, goian zeru urdina, eta bien tartean eurak. Orduan, hitz jarioa eteten zitzaion, eta istant batez isildu egiten zen. Zeruari begiratzearekin batera, pentsamenduek harrapatzen zuten, eta sekula askatuko ez zutela iruditzen zitzaion, bere gogoetetan itotzera kondenatuta egongo balitz bezala. Zeruak urduri jartzen zuen; izan ere, susma ezineko bazterretaraino hedatzen zen, eta horrek unibertsoko gauzarik txikiena zela sinestarazten zion, unibertsoan galdutako oxigeno atomo bat edo ozeanoko ur molekula bat baino txikiago, zein baino zein gauzaezagoa. Eta, uneren batean, hegazkin bat bistaratzen zuen oihal urdin erraldoiaren erdian. Gailu itzelak inurri bat zirudien, eta, inurritxo horretan, bera bezalako beste hirurehun pertsona zihoazela pentsatzen zuen. Orduan, bere burua are txikiago sentitzen zuen, eta goibeltasun bolada batek barrenak astintzen zizkion. Azken finean, ez zen inor, eta, norbait izango bazen, zenbaki hutsal bat baino ez litzateke, beste seiehun milioi zenbakiren artean.

Pentsamenduak ilunegi bilakatu baino lehen, alde batera biratu eta hain garrantzitsua zitzaion pertsona hori ikusten zuen. Bazekien pertsona horrentzat, ordea, hura zela garrantzizkoena, askotan errepikatzen baitzion bere altxorrik preziatuena zela. Horrek bere pentsamenduak guztiz geldiarazten zituen, eta ñimiño izatetik, munduko erdigune izatera igarotzen zen. Aurpegian irribarrea nagusitzen zitzaion, eta segituan galdera bat entzuten zuen:

— Zer ari zara pentsatzen?

Berriro ere zerura begiratu, eta zera erantzuten zuen:

— Ezer ez. Bagoaz?

Maddalen