Hemen gatoz, berriz ere, Walter Benjaminen testu batekin. Oraingoz hauxe da Lourdes Izagirrek eta Silvie Straußek eman diguten azken itzulpena. Aurrerago akaso argitaratuko ditugu Walter Benjaminen lan gehiago, perla interesgarriak ditu-eta. Eta Lourdes eta Silvie kolaborazio gehiago egiteko prest badaude, ongi etorriak!
Gaurko istorioa ere Berliner Kindheit um neunzehnhundert liburuan aurki dezakegu. Bildumakoko hogeita hirugarren kontakizuna da, “Mamu bat” (Ein Gespenst). Nolabait deskribatzearren, autorea haurra zeneko eszena baten kontakizun grafiko eta deskribatzailea dela esan daiteke. Gozatu!
MAMU BAT
Zazpi edo zortzi urte nitueneko iluntze bat zen gure Babelsbergeko udako egoitzaren atarian. Gure neskameetako batek auskalo zein hiribidetara daraman hesi-atearen ondoan jarraitzen du artean denboraldi batez. Sasiz jositako inguruetan alderrai ibili naizeneko lorategi handia itxita dago niretzat dagoeneko. Ohera joateko ordua iritsi da. Beharbada nire joko maiteaz asetu naiz, alanbrezko hesiaren inguruko sastraka artean nire Heureka-pistolaren gomazko kabilaz egurrezko txoriak destatuz, horiek, jaurtigaiaren kolpeaz, jarrita dauden hostotzaz margotutako itutik erortzen direla.
Egun guztian zehar sekretu bat neraman barruan gordeta: bart gaueko ametsa. Mamu bat agertu zitzaidan bertan. Nekez azaldu nezakeen mamu hura buru-belarri aritu zen lekua. Bazuen, ordea, ezagutzen nuen arren sartu ezin nintzen leku baten antzik. Gurasoek lo egiten zuten gelan zegoen, felpazko gortina more margul batek estaltzen zuen izkina zen, eta haren atzean zintzilik amaren txabusinak zeuden. Errezelen atzeko iluntasuna misterio hutsa zen: amaren arropa-armairuarekin batera irekitzen zen paradisuaren baliokide lizuna zen txoko hura. Armairuaren arasetako ertzeko zinta zurian zehar Schillerren «Die Glocke» olerkiaren testu zati bat hedatzen zen urdinez brodatuta. Apal horietan maindireak eta bestelako oihalak zeuden pilatuta, azpiko eta gaineko izarak, mahai-zapiak eta ezpainzapiak. Ateen barrualdeko oihal tolesdunaren gainetik zintzilik zeuden zetazko zakuto mukuru beteei izpiliku-lurrina zerien. Halakoa zen lantze eta ehuntzearen xarma misteriotsu zahar hura, behinola goru barneko tokiaren jabe, zeru eta abernuko erreinutan erdibitua. Bada, ametsa azken hartakoa zen: mamu bat buru-belarri ari zen zetazko ohialkiak zintzilik zeuden egurrezko egitura batean. Oihalki horiek ostu egiten zituen mamuak. Ez bereganatu, ezta eraman ere; ez haiekin ez haiei, funtsean, ez zien ezer egiten. Eta halere nik banekien: lapurtu egiten zituen; kondairetan bezala, non mamuen oturuntza baten lekuko suertatzen direnek, haiek otorduan ari direla antzematen duten, mamuak jaten edo edaten ari direla kausitu gabe, ordea. Amets hori zen nire baitan gorde nuena.
Amets hori izan eta hurrengo gauean, eta aurreko ametsean bigarren bat txertatuko bailitzan, gurasoak nire gelan sartzen antzeman nituen ezohiko ordutan. Nire gelan geratu eta atea barrutik giltzaz itxi zutela jada ez nuen ikusi. Hurrengo goizean esnatu nintzenean ez zegoen gosaririk. Ulertu nuenagatik, pisuan lapurreta egin zuten. Eguerdian senideak etorri ziren behar genituen oinarrizko gauzekin. Lapur andana handi bat isilean sartu omen zen gauez. Eta zorionez, zioten, haiek ateratako zaratak andanaren tamaina igarrarazi zuen. Goizaldera arte iraun omen zuen bisita lanjerosak. Alferrik egon ei ziren gurasoak nire leihoaren atzean egunsentiaren zain, kalerantz keinuak igorri ahal izateko itxaropenez. Gertatutakoaz bi hitz esateko eskatu zidaten. Baina aurreko arratsean hesi-atearen aurrean egon zen neskamearen jokaeraz ez nekien ezer. Eta benetan jakin uste nuena, nire ametsa, isilpean gorde nuen.
Lourdes eta Silvie
ITURRIAK
-Jatorrizko testua:
Benjamin, Walter: Berliner Kindheit um neunzehnhundert, Suhrkamp, Frankfurt, 2006. 62-63 or.
-Argazkia: CC BY-NC-SA 2.0 Renée, hemendik hartua: https://www.flickr.com/photos/schauecker/7184317940
Berbaratza 