Ainhoa Mendiluze Ormaetxea naiz, tolosarra izatez, Itzulpegintza eta Interpretazioa ikasten ari naiz Gasteizen. Irakurzalea bezain ameslaria, geldirik egon ezin duen horietakoa, galtza bete ilusio eta asmo beti, tximista batek zuhaitz bat jotzeko duen zori edo kasualitate berak ekarri nau Berbaratzara, zori-on kolpe batek alegia. Aukera sortu eta ttak! airean heldu nion, bi aldiz pentsatu gabe, eta konturatzerako hara non ikusten dudan nire burua proiektu honekin sorginduta. Oinez ikasten ari den haurraren tankeran arituko naiz nire lehen urratsetan, herren samar akaso, inozentziaz seguru, baina arian-arian estiloa fintzeko esperantzaz, oinez, korrika, eta hitz artean dantzan ikasi arte, airoso, hasi berriak duen freskura eta graziaz. Hiru, bi, bat… Has dadila festa!
Uda usaina
Galerak eta hausturak bizitzako lege dira. Baina bizitza petrala izan liteke eta oso malkartsua
Zapia ezagutzen dut, aspalditik baitaramat soinean, bada nahiko denbora ez gogoratzeko, ez, ordea, karga nire sorbaldetan sentitzeko. Burka ikusezin bat da, estali eta urratu egiten zaitu, eta sumindu eta ito uzten badiozu, eta tentagarria da amore ematea: auto-errukia oso droga gogorra da. Barnean, zeure burua isolatzen duzu, zulo guztiak ondo tapatuz: aurikularrak belarrietan, izara sudurraren gainean, masailezurra estu-estu, begiak ondo josita, hankak eta besoak gurutzatuta izter eta bularrei tinko amarratuta. Kanpoko edozeri zarratuta, zeurearekin tematuta, bizirik giltzapetuta. Barne-barneko negu horretan, nahiz kanpoan eguzkiak gogoz berotu, plazer oro ukatzen duzu, edota neurrigabe heltzen diezu errudun sentitu arte. Azken batean, hura, edo haiek, egon badaude, baina ez daude, edo badoaz, edo joanak dira dagoeneko. Izan ere, ez, ez da egia dena konpon daitekeela. Bai, beno, ados, galerak eta hausturak bizitzako lege dira. Baina bizitza petrala izan daiteke eta oso malkartsua. Halaxe zaudenean, nahiz eta odola izoztuta izan, neurrigabe izerdituko duzu zerbaitek edo norbaitek epeltzen zaituen arte, nahiz kanpoan izotza izan eta giltzarraporik gabe lo zaudela konturatu, udako kanta jasangaitz hori auto-ilaretan orroka kantari. Ez da gutxi. Egia esan, hori da dena.
Aurrekoan, Isabel Allende idazleak pozarren adierazi zuen lau haizetara 75 urterekin maitemindu egin dela, hain zuzen, bikotekidearekin hiru hamarkada oso igaro eta gero. Adierazi zuenez, negu gorrian konturatu zen uda garaiezina zeramala barnean, bide batez Camusi ere aipuz. Kontuak kontu, hitz horiek minduta hedabideetara gustu txarreko iruzkinik bidali zuenik izan zen, argudiatuz adin hartako emakume batek tamaina horretako pasiorik ezin senti dezakeela, okurritzea ere. Horiek bai aluak. Denok nahi dugu Allendek aipatzen duen hori. Berotasun hori, irrika hori, arduragabekeria hori. Heldu da zentzumenak dantzan jartzeko garaia, zuloak betetzeko garaia, bizkarra laztantzeko garaia. Eta horrek ez du epe-mugarik. Uda usaina dario, ezta?
Ainhoa Mendiluze
Jatorrizko testuaren iturria: http://elpais.com/elpais/2017/06/07/opinion/1496859760_522742.html
Berbaratza 